Διέσχισε το φαράγγι της Σαμαριάς κουβαλώντας την ανάπηρη κόρη του στην πλάτη

Διέσχισε το φαράγγι της Σαμαριάς κουβαλώντας την ανάπηρη κόρη του στην πλάτη

Διαβάστε την συγκινητική ιστορία πατέρα και κόρης που ταξίδεψαν από την Αμερική στην Κρήτη

Μπροστά σ’ ένα απίστευτο μεγαλείο ψυχής βρέθηκε ένας Κρητικός όταν (την διάρκεια που διέσχιζε το φαράγγι της Σαμαριάς) είδε έναν άνδρα να κουβαλάει στην πλάτη του την κόρη του και να περπατούν στο φαράγγι.

 

Ο Μανώλης Παπαδάκης με ανάρτησή του στο facebook περιγράφει αυτή την απίστευτη συνάντηση αλλά και τα όσα είδε.

Δείτε την ανάρτησή του:

Μανώλης και Σοφία …μια ιστορία αγάπης.

Τους συναντήσαμε στον Χριστό.

Ο Χριστός ειναι το τελευταίο πλάτωμα πριν τις σιδερόπορτες.

Μια εκκλησία , πολλά δεντρα , ξύλινα τραπέζια, ξύλινα καθίσματα, και πεντακάθαρο νερό πηγής.

Αυτή, κάθονταν πάνω σε ενα τραπέζι και αυτός περιφερόταν στον χώρο σαν να ήθελε να μην “χάσει” το ζέσταμα του.

“Πόση ώρα είναι μέχρι την έξοδο;” με ρώτησε με ξενική προφορά.

¨Μιά ώρα περίπου” του απάντησα.

¨Χώμα η πέτρα:¨

¨Πέτρα…¨

Της έδωσε ενα κομμάτι φρούτο απ αυτό που έτρωγε και εκείνος, λέγοντας οτι καλά θα ήταν να ξεκινήσουν πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά.

Μετά της φόρεσε ενα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στην δική του πλάτη και ξεκίνησαν.

Στην διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα.Και για παλιές ιστορίες.

Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα.

Εκείνος τις απέφευγε χαμογελαστός, σαν χορευτής των Μπολσόι, να μην φανεί η προσπάθεια.

Οταν κουράζοταν έβρισκε ενα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο απο την πλάτη.

Ήρθαν απο Αμερική.

Ο Μανωλης και η κόρη του ήρθαν απο Αμερική για να περάσουν το φαράγγι μαζί.

Κι ας μην εχει υποδομές για Α.Μ.Ε.Α.

Τον ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. ¨Φωτογραφίες…¨μου είπε

¨Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…ετσι που βιάζοντε όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω απο κανένα.¨

Φωτογραφίες κάτω από τους τεράστιους βράχους, φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στις σιδερόπορτες… πάντα αγκαλιά…και πάντα χαμογελαστοί.

Μετά, αυτός βρήκε ενα πεζούλι, της φόρεσε αργά το σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε και... συνέχισαν την κουβέντα τους...

Καθώς απομακρύνοταν, το φαράγγι πολλαπλασίαζε τις φωνές τους…

Τους άκουγα ακόμα κι όταν δεν τους εβλεπα πιά…